به نام خدا
به نام بهترین آغاز و بهترین پایان

گاهی احساس می کنم که دوری دور، دورتر از هر آنچه هست و نیست. اما خوب که می نگرم می بینم تو هستی و تو نزدیک تر از منی به من.
با تو گفتن عادتی همیشگی است و اما چگونه است با تو ماندن؟ الهی چه تقدیری است در حرکت دوران؟ می دانم که با تو باید گفت و تنها از تو باید خواست می دانم، می دانم که صدایم را از عمق چاه جهالت می شنوی و می دانم که تو مشتاق تر از منی به من. پس این چه دلهره و چه آشوبی است که بر دلم نهادی؟ این بار هم تو مرا خواندی پس چرا سینه ام از اضطراب حضور در حریم کبریاییت می تپد، چرا با این که همیشه در قلبم بودی فکر می کنم گنجایش حضور در حرمت را ندارم؟ می دانی این بار حس می کنم که حقیر تر از پیشم، همه می گویند التماس دعا همه می گویند تو لیاقت داشتی که خدا کارت دعوت ویژه برات فرستاده اما هیچ کس نمی داند من کیم و من چیم. این تویی که می دانی و باز مرا به سوی خود می خوانی. درد من این است که این بار تنها خودم نیستم که می آیم این با زایرم زایری که هزار التماس دعا را با خود برایت می آورد. من سفیرم پیغام رسانی که به سوی تو می آید. این بار گران بر دوشم چه سنگین است، می دانی؟

یا رب، غرقه اوهامم، غرق در وهم و خیالات. حال که مرا خواندی وجودم را برای خودت تربیت کن. رهایم کن رهایم کن از این تنهایی و سیاهی و لیاقت حضور در حرم امنت را عطایم کن. ای مهربان ترین مهربانان

یا امام رضا (ع)، هر چه دارم از تو دارم. آقا شرمنده ام کردی و می کنی. تنها تو بر احوالات من آگاهی و تنها تو رازهای نهان این دل خسته را می دانی. تو غریبی و خوب درد غریبان را می دانی. این بار هم از تو خواستم چون می دانستم که دست رد به سینه این کمترین نمی زنی. آقا کمکم کن تا حال و حوای حضور در حریم امنت را با حریم نبوی پیوند بزنم. آقایم تو خود می دانی که من در جستجوی چه و که می روم، می گن امام زمان هرجا هم که باشه باز قلبش نزدیک بقیع می تپه، کنار مزار بی نشونی که تنها نشونیش عطر گل یاسه. امام رضا کمکم کن تا حقیقت حظورو درک کنم. مبادا دست خالی برگردم؟